Siedziba

Siedziba Muzeum znajduje się na terenie XIX-wiecznego zespołu pałacowo-parkowego Potulickich, stanowiącego najstarszy element przestrzenny Pruszkowa. Instytucja mieści się w klasycystycznej oficynie dworskiej wpisanej w 1987 r. do rejestru zabytków. Urokliwa północna część budynku nawiązuje do stylu alpejskiego i charakteryzuje się wyszukaną drewnianą snycerką charakterystyczną dla budowli tyrolskich. Pierwotnie ta część służyła do celów gospodarczo-mieszkalnych, obecnie znajdują się tu sale ekspozycyjne, czytelnie i pracownie. W części południowej zlokalizowano przeszkloną oranżerię, która pełniła również funkcję wozowni. Ze względu na walory akustyczne stała się ona wspaniałą salą koncertową. Najwyższym elementem budynku jest charakterystyczna wieża, zwieńczona metalowym wiatrowskazem w kształcie koguta, która mieściła zbiorniki z wodą. W pobliżu oficyny znajduje się piwnica dworska, tzw. lodownia – jeden z nielicznych obiektów gospodarczych z tego okresu, które przetrwały do naszych czasów. Ceglane, łukowe sklepienie lodowni jest ewenementem w skali Mazowsza. Między głównym budynkiem muzeum a lodownią wybudowano w 2014 r. nowoczesny magazyn zabytków.

Muzeum otoczone jest ogrodem dostępnym dla zwiedzających. Szata roślinna obejmuje różne gatunki kwiatów, drzew i krzewów, wśród nich w pobliżu lodowni rośnie pomnikowa topola szara (Populus canescens). Małą architekturę ogrodu, oprócz pergoli i niewielkiego amfiteatru, stanowią współczesne rzeźby polskich artystów, inspirowanych starożytnych hutnictwem mazowieckim. Część otoczenia za głównym budynkiem zajmuje ekspozycja kloców żużla dymarskiego – są to pozostałości po wytopie żelaza w starożytności, pozyskane w trakcie badań wykopaliskowych na mazowieckich osadach hutniczych. Spacerując po ogrodzie, zwiedzający natrafią również na głaz narzutowy – jedyny pomnik przyrody nieożywionej powiatu pruszkowskiego.